دانلود بهترین آهنگ های فرامرز اصلانی + متن

هیچکس در دل تاریکی شب

با چراغی بسراغم نرسید

هیچکس موقع پژمردن فصل

با گلی تازه بباغم نرسید

من نه پیرم نه جوانم

من نه پیدا نه نهانم

من نه گوشم نه زبانم

من نه اینم و نه آنم

اگه یه روز بری سفر

بری ز پیشم بی خبر

اسیر رویاها میشم

دوباره باز تنهامی شم

زندگی هم زندگیهای قدیم

عشق هم آن عشقهای آتشین

یار هم یاری که بامن یاربود

درعبورروزهای دلنشین

همه کسم تو

هر هوسم تو

هم نفســـــــم تو

بال و پرم تو

دیگر از این فریاد ها

خسته از بی مهری و بیداد ها

خسته از دلبستگی و یاد ها

خسته از شیرین و از فرهاد ها

الا ای  آهوی وحشی کجایی

مرا باتست  چندین آشنایی

دو تنهارو دو سرگردان  دو بیکس

دد و دامت کمین از پیش و از پس

من ارزان که گردم  ز مستی هلاک

به آیین مستان بریدم به خاک

به تابوتی از چوبِ تاکم کنید

به راه خرابات خاکم کنید

تو کیستی

از جنسِ چیستی

اهل مهری یا آنکه ماه

از خود بی خود یا که آگاه

دستم بگیر دستم را تو بگیر

التماس دستم را بپذیر

درمانی باش پیش از آنکه بمیرم

آوازی باش پرواز اگر نیی

کوچه باغان گذشته خالی

از فریاد شبگرد و غزل گشته

باغ سرسبز جوانی ها, خزانی شد

سالها بی بودنت بودم

یه دیواره یه دیواره یه دیواره

یه دیواره که پشتش هیچی نداره

توکه دیوارو پوشیدن سیه ابرون

دیگه خورشید از توشون بیرون

به من بگو بی وفا، حالا یار که هستی

خزان عمرم رسید، نو بهار که هستی

می خوام برم دور دورا، دلم طاقت نداره

دست غم تو داره روزمو می شماره

بنمای رخ که باغ و گلستانم آرزوست

بگشای لب که قند فراوانم آرزوست

ای آفتاب حسن برون آ دمی ز ابر

کان چهره مشعشع تابانم آرزوست

سینه مالامال درد است ای دریغا مرهمی

دل ز تنهایی به جان آمد خدا را همدمی

چشم آسایش که دارد از سپهر تیزرو

ساقیا جامی به من ده تا بیاسایم دمی

غریب شهرم و غریبه با همه کس

گرفته پنجه ی زمانه راه نفس

همیشه آشنای من تویی تو و بس

غریبه ام ولی نه با زمانه ی خود

آی پرستوهای خسته

که غبار هر سفر به بالهایتون نشسته

آیا هنوزهم می گذرید ز شهری

که زمونه به رویم درهاشو بسته

دروغه روز دوباره یک دروغ دیگره

میدونی دام محبت از رهایی بهتره

من و تو همیشه کنج غم می مونیم

من و تو قدر شادی رو نمی دونیم

یک چکه نیست در این سبو

حرفی بزن چیزی بگو

دستم بگیر راهم ببر

دلخسته ام نازم بخر

قلعه تنهایی ما را

دیو در بندان خود کرده

خون چکد از ناخن این دیوار

جان به لبهای من آورده